Pogrzeb Prezesa ZŻ NSZ – informacja

14 października 2015 Kordek

Z przykrością podajemy dalej informację, że odszedł na Wieczną Wartę Prezes Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych – Zbigniew Kuciewicz. Pogrzeb odbędzie się w najbliższy piątek (16 października) o godzinie 13:00 na Powązkach Wojskowych. Msza św. w kościele pw. św. Józafata, ul. Powązkowska 90.

Biogram Prezesa Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych – Zbigniew Kuciewicza.

Zbigniew Leopold Kucewicz urodził się w Warszawie 15 XI 1926 roku. Już jako nastolatek związał się z konspiracją, w 1941 roku został zaprzysiężony do Związku Jaszczurczego. W 1942 roku organizuje konspiracyjny, piłkarski Klub Sportowy „7”, którym kieruje do 1944 roku. Od IX 1942 w Narodowych Siłach Zbrojnych. W październiku 1943 ukończył kurs Szkoły Podchorążych Piechoty NSZ i otrzymał przydział do plutonu pionierów.

W Powstaniu Warszawskim walczył w zgrupowaniu „Chrobry II”. Po Powstaniu nadal w konspiracji na terenie Łowicza, w latach 1946-47 działał w zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. Po wojnie ukończył Akademię Wychowania Fizycznego i był działaczem społecznym oraz wybitnym trenerem sportowym. Dwukrotnie otrzymał tytuł „Trener Roku”.

Poza działalnością trenerską w dyscyplinach pięciobojowych, był przewodniczącym kapituły odznaczeń Polskiego Komitetu Olimpijskiego i działał w Komisji Socjalno-Bytowej PKOL. Aktywnie działał w organizacjach niosących pomoc dzieciom niepełnosprawnym. Pełnił funkcję zastępcy prezesa Polskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego. W latach 1951-1980 prowadził pracę trenerską z reprezentacjami Polski w pięcioboju na kolejne igrzyska olimpijskie (był trenerem 4 reprezentacji olimpijskich).

W ramach działalności w środowiskach kombatanckich brał udział w opracowywaniu Karty Kombatanta. W latach 1980-1988 w Społecznym Komitecie Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego (I i II komitet). Od 1988 roku w Stronnictwie Narodowym, a następnie aktywnie działa i animuje środowisko byłych żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych. Był jednym z inicjatorów budowy pomnika – grobowca żołnierzy NSZ na warszawskich Powązkach, obecnie pozostaje jego jedynym administratorem.

W ostatnich dwóch dekadach pozostawał najważniejszym kustoszem pamięci NSZ w środowisku kombatanckim tej organizacji, wieloletni vice Prezes Zarządu Głównego ZŻ NSZ, a w ostatnich latach Prezes ZG ZŻ NSZ. Był szczególnie zaangażowany w utrzymywanie kontaktów między żyjącymi i rozsianymi po świecie kombatantami NSZ. Współpracował aktywnie z historykami zajmującymi się Powstaniem Warszawskim i historią NSZ, uzupełniając ich badania informacjami zbieranymi od kombatantów NSZ. W ZŻ NSZ był odpowiedzialny za kontakt z organizacjami kombatanckimi, a zwłaszcza UDSKiOR, ROPWiM oraz Kancelarią Prezydenta RP. Dzięki jego zabiegom i pracy, ZŻ NSZ aktywnie współpracuje z Archiwum Akt Nowych W Warszawie, gdzie przekazywane są wszelkie dokumenty historyczne NSZ.

Doskonale koordynował i nadzorował pracę wolontariuszy z młodego pokolenia, a jednocześnie dawał doskonałą lekcję patriotyzmu i zaangażowania w pracę społeczną. Wielki przyjaciel młodego pokolenia związanego z dziedzictwem NSZ, chętnie przekazywał młodym ludziom swoją wiedzę i doświadczenia w ramach spotkań i prelekcji. Był jednym z największych orędowników Sztafety Pokoleń Narodowych Sił Zbrojnych.

W obliczu odchodzenia swojego pokolenia, imponował aktywnością i bezinteresowną pracą społeczną w ZŻ NSZ, organizacjach charytatywnych i sportowych. Wielokrotnie odznaczany za sukcesy w pracy trenerskiej i w pracy w PKOL, po 1944 roku nie otrzymał żadnego orderu państwowego za działalność w czasie konspiracji drugowojennej i za działalność w konspiracji antykomunistycznej.

Odznaczony m.in.: Złota Odznaka Za Zasługi Dla Warszawy; Zasłużony Trener; Medal PKOL; Krzyż Kawalerski OOP; Medal Edukacji Narodowej; Srebrny Krzyż Zasługi; Krzyż Oficerski OOP; wiele nagród, dyplomów i odznaczeń Ministerstwa Sportu; Krzyż Walecznych (1944), Krzyż AK, Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki, Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego.