Kurs Piechoty „Mrozy 2016” oczami uczestnika

No i tak, początek był zapowiedziany na godzinę 9-ą, zdążyłem szczęśliwie dojechać, przy okazji jadąc i patrząc na rejestrację pojazdu przede mną zastanawiałem się że to nie tutejszy pojazd a to i pewnie będzie też uczestnik KP, nie pomyliłem się… był to mój kolega z drużyny 🙂

Zatem dotarłem, na wstępie rozpakowałem się i zameldowałem na wejściu, przywitała mnie konieczność sprawdzenia listy uczestników gdzie „odhaczono” że jestem, tym sposobem formalności stało się zadość, zdążyłem pogadać jeszcze trochę z Markiem Mroszczykiem, który witał ludzi po czym nie zdążyłem się obejrzeć a tuż przy mnie zjawił się kolega z drużyny, zaprowadził tam gdzie cała reszta ludzi już zdążyła się zadomowić. Kilka słów powitania i trzeba było natychmiast schodzić i stawić się do kontroli stanu wyposażenia, no cóż, jakoś udało się przejść go… jakoś bo pakowałem się po ciemku i zapomniałem o paru rzeczach, na szczęście nie okazały się kluczowe, a organizatorzy wyrozumiali.

Dobrze, no to teraz następny obowiązkowy punkt szkolenia: egzamin. I jak to z egzaminami bywa zanim wejdzie się na salę egzaminacyjną przed nią działa „giełda” tym oto sposobem można było się zorientować jaki jest zakres pytań a nawet przypomnieć sobie z zakamarków pamięci to co robi się jakoś odruchowo wskutek ciągłego powtarzania. No dobra, pytania o korzystanie z kompasu, zasady strzelca w na patrolu, amunicja powiązana z bronią, budowa broni w praktyce na szkolnym karabinie. Pytania były jak dla mnie łatwe, zwłaszcza te dot. broni i amunicji, jako człowiek sportowo zajmujący się strzelectwem przemknąłem przez wszystko szybko, może tylko egzaminator narzekał na moje gadulstwo jak to jest ze skutecznością amunicji, o którą pytał, no ale cóż jego ból 🙂

Czas egzaminu minął, byłem w końcowej stawce egzaminowanych więc prawie natychmiast po tym zjawiliśmy się w pełnym rynsztunku na placu przed szkołą, ponieważ prawie cała drużyna zjawiła się oraz dobrze nam znani ludzi z Podlasia więc dostaliśmy jeszcze dwu ludzi, którzy nie mieli do kogo iść ze strzelca z Siedlec. Chciał się zająć nami Paweł Makowiec ale ostatecznie wziął nas pod opiekę Marek Mroszczyk i tak przez cały dzień prowadził nas jako instruktor. Trudno tu opowiedzieć program całego dnia, składał się on z typowych ćwiczeń dla lekkiej piechoty… więc zainteresowanych odsyłam na następne wydanie KP 🙂 Tak oto dzień nam upłynął do godziny 17-j po czym Marek nakazał „odwrót na z góry upatrzone pozycje” czyli do szkoły gdzie można powiedzieć szumnie „były nasze koszary”.

Dwie godziny odpoczynku, coś trzeba było zjeść i dlaczego rację SR po czym wykład Pawła Makowca i… lekkie zaskoczenie, instruktor nakazał nam spotkanie w pełnym oporządzeniu z omówieniem po którym będą powtórzone ćwiczenia na boisku szkolnym, trochę to zaskoczyło mnie myślałem, że na dziś koniec ale nie ma sprawy, nie jestem tu dla wypoczynku więc wraz z innymi poszliśmy. Na „odprawie” nastąpiło omówienie podstawowych zadań, wymarsz na boisko i ćwiczenie. Wszystko szło dobrze aż do momentu gdy przyszła mieszkanka ulicy z „prośbą o cichsze zachowanie”, no cóż odruchowe wrzeszczenie, było w naszej naturze w tym dniu więc obniżyliśmy swój poziom głośności ale ćwiczyć dalej ćwiczyliśmy. Koniec końców dzień zakończył się dla nas o 23:12.

No i przychodzi niedziela, czas egzaminu, pogoda nie najlepsza ale szczęśliwie i nie najgorsza, pada z długimi przerwami by ostatecznie przestać, w sumie to nie ma znaczenia ale jeśli trzeba będzie się czołgać, to mogą być problemy, jak się potem okazało to czołgania w naszym oddziale było całkiem sporo, ludzie wychodzili zmoczeni ale i tak źle nie było.

Zatem egzamin, zadanie pierwsze: unieszkodliwić bunkier, wyszło nie najgorzej, przy okazji warto było uzgodnić w ramach samej drużyny znaki dźwiękowe, które wyznaczają charakterystyczne momenty, to się opłaciło, zadanie zostało wykonane, b. dobrze na koniec były pytania egzaminatora w stylu dlaczego tak a to po co i jak się okazało wczorajsza lekcja od Marka okazała się nie do zastąpienia, była solidnym wkładem w odpowiedzi. No dobra, to mamy za sobą drugie zadanie, zerwanie kontaktu. To zadanie nie poszło nam najlepiej i tak samo jak ja tak i inni wiedzieliśmy, że było źle wykonane, choć na koniec egzaminator ocenił, że nie było najgorzej, zamiast zerwać kontakt i wycofać się próbowaliśmy oskrzydlić przeciwnika, który był jak się potem okazało tak samo liczny jak my. Wiele się z tego niepowodzenia nauczyłem albo nawet bardzo wiele z konkretnymi wnioskami na przyszłość dotyczącymi procesu szkolenia ale o tym innym razem.

I tak oto otrzymaliśmy trzecie zadanie – patrol, spodziewaliśmy się zasadzki i mam wrażenie, że tak samo jak ja inni też ze skupieniem i wytężoną uwagą bardzo dokładnie oglądaliśmy się za potencjalnym opforem, czychającym na nas, okazało się jednak że mamy kontakt z przodu zatem cóż, łuskanie australijskiej i zrywamy kontakt, tutaj wszyscy zgodnie ocenili, zrobiliśmy to wzorcowo łącznie z użyciem granatów dymnych i egzaminator nie miał większych uwag, tak dobiegł koniec egzaminu. Odmaszerowaliśmy do „koszar” gdzie po powrocie wszystkich odbył się apel i rozdanie świadectwa ukończenia Kursu Piechoty.